Lof voor Peruaanse schoonheidswedstrijden

Langs de droge zuidkust van Peru, in de buurt van de uitgestrekte wijngaarden van Ica, worden ze aan het werk gezet om druiven te vertrappen in grote houten vaten.

In de vochtige hoge oerwouden van het oosten worden ze ondervraagd met indringende vragen over de toekomst van het Amazonegebied, over de brute uitputting van de natuurlijke omgeving in de zoektocht naar timmerhout, goud en olie.

In de koude hooglanden van de Andes lopen ze in niets anders dan bikini's door de kille nachtlucht, waarbij de cameraflitsen als flitsers over het podium schallen.

Dit zijn de toekomstige schoonheidskoninginnen van Peru, een zeldzaam ras dat de verbale en oculaire ondervraging van leeftijdsgenoten en juryleden trotseert in de zoektocht naar nationaal en mondiaal sterrendom.

Dit zijn de schoonheidswedstrijden van Peru, waar hoopvolle kandidaten strijden om titels als Miss Tarapoto of Miss Ica of Miss Piura, waar de pas gekroonde koninginnen het recht winnen om mee te dingen naar Miss Peru en op een dag, heel misschien, naar Miss World.....

"Hé man, laten we naar een schoonheidswedstrijd gaan kijken"

Als ik enthousiast voorstel om naar een plaatselijke schoonheidswedstrijd te gaan, word ik meestal vreemd aangekeken. "Waarom zouden we naar een schoonheidswedstrijd willen gaan? Dat doen we thuis nooit, waarom zouden we dat in Peru doen?"

Het is een heel redelijke reactie. Ik ben nog nooit naar een schoonheidswedstrijd geweest in het Verenigd Koninkrijk. Ik heb zelfs nooit overwogen om naar een wedstrijd in het Verenigd Koninkrijk te gaan en dat zal ik waarschijnlijk ook nooit doen.

Maar sinds ik naar mijn eerste schoonheidswedstrijd ging in Tarapoto, Peru, ben ik verslaafd. Sommigen zouden misschien denken dat dit een smerige, geheimzinnige verslaving is, een van voyeuristische genoegens, slinkse fotografie en eenzame gedachten.

Oh, nee, ik zeg het je. Ik ga naar schoonheidswedstrijden in Peru omdat ze een beetje dom zijn, vaak grappig en perfect excentriek op een heerlijke Peruaanse manier.

De Amazone redden met een glimlach tegelijk

Schoonheidswedstrijden, waar ze ook worden opgevoerd, zijn per definitie vreemd. Het gaat om het beoordelen van vrouwelijke schoonheid aan de hand van een valse maar algemeen geaccepteerde norm, met een paar stomme vragen erbij om o zo duidelijk te maken dat het meer om de geest dan om het lichaam gaat. Natuurlijk.

---

ANIMATIE TIP: Als je op zoek bent naar plezier 's avonds, of om overdag sport te kijken, of zelfs een voorproefje van thuis, bezoek dan de Wild Rover Hostels voor lekker eten, sport en bier! Toegang tot hun bars is gratis, zelfs voor niet-gasten.

---

Als je hier ook nog wat typisch Peruaanse accenten aan toevoegt, is het resultaat een onstuimige en vaak bizarre mix.

Peruaanse schoonheidswedstrijden - althans de regionale - beginnen normaal gesproken laat en eindigen laat en dingen gaan niet altijd zoals gepland. Muzikale intermezzo's vallen soms weg. Microfoons werken niet. Niemand applaudisseert. En de organisatoren spelen Engelstalige popsongs die, zonder dat ze het zelf weten, vol staan met scheldwoorden.

Het is bijvoorbeeld niet ongehoord om te zien hoe een stralende jonge schoonheidskoningin het podium oploopt op het geluid van Eamon die "f*ck you, you ho, I don't want you back" zingt.

De deelnemers krijgen altijd belachelijk brede of overdreven gewichtige vragen over bijvoorbeeld methodes om het toerisme in de regio te verhogen, de jungle te redden van illegale houtkap of hoe de Peruaanse keuken het beste kan worden gepromoot op de wereldmarkt.

Hand op de heup, glimlach gefixeerd, de deelnemers proberen zo goed mogelijk te antwoorden: een goed ingestudeerde scène die desondanks gespannen blijft, waarbij elk gestotter of gestommel angstaanjagend wordt uitvergroot. De kleinste hapering in toon of cadans - of erger nog, een compleet vergeten antwoord - is genoeg om die geforceerde glimlach even te verbreken en een golf van ongerustheid van deelnemer naar publiek te sturen.

Ik weet dat het nogal toevallig is om op een blog over backpacken te schrijven over Peruaanse schoonheidswedstrijden. Maar ik denk echt dat ik een boek zou kunnen schrijven over de talloze manieren waarop deze wedstrijden bepaalde aspecten van de Peruaanse samenleving weerspiegelen. Dat zou kunnen, maar niemand bij zijn volle verstand zou het kopen, laat staan lezen.

Dus laat ik je achter met deze laatste aanbeveling: als je de kans krijgt om een schoonheidswedstrijd in Peru te zien - idealiter iets regionaals in plaats van een groot evenement in Lima - ga ervoor. Ze zijn leuk, ze kunnen grappig en soms kluchtig zijn, en je zou wel eens een nieuw respect kunnen krijgen voor deze stralende Peruaanse schoonheden.

Ik weet dat ik dat doe.