Alleen dineren in Zorritos (een gedicht)
Dit bericht bevat een gastgedicht van Adam Stengel, een Amerikaanse schrijver en reiziger.
_________________________________________________
Alleen dineren in Zorritos
Zelfs mijn agua klinkt veel te Anglo,
dus er is een derde partij nodig om mijn tong nat te maken.
Zoals elke avond dineer ik 's avonds alleen.
Deze plek is een woestijnkust waar elke dag
ezel Thanksgiving is, waar geiten
knabbelen van de gazons van de nationale bank.
De stieren, daar, op de Panamericana,
jagen me angst aan met hun hoofden, neergeslagen en klaar.
Bij het eten, hoopte ik, voor de mensen thuis,
de gringo schilderachtig af te schilderen, maar
dat is voor reisgidsen. Wat gebeurde er in plaats daarvan:
Vanaf het voordek van de polleria,
zag ik een pick-up de kliniek binnenrijden.
Op het bed lag een grote man, dood.
Mensen die op het plein waren geweest verzamelden zich
en tilde zijn stoffige lichaam uit de truck.
Ik zat daar maar, frunnikend, knabbelend op kip.
Natuurlijk wilde ik helpen het lijk te dragen,
maar ik draaide me om. Zelfs de geiten keken toe.
Ik denk dat dat betekent dat ik nog steeds een Amerikaan ben.
_________________________________________________
